ΙΛΥΣ

Η αφύπνιση της περιβαλλοντικής συνείδησης του κοινωνικού συνόλου και κατ’ επέκταση των κρατών έχει οδηγήσει, μεταξύ άλλων, και στη θέσπιση αυστηρότερων κανονισμών για τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των απορριπτόμενων υδάτων. 

Η αύξηση της παραγόμενης ιλύος από εγκαταστάσεις επεξεργασίας αστικών και βιομηχανικών λυμάτων είναι σημαντική. Η ποιοτική αναβάθμιση των απορριπτόμενων υδάτων μετακύλυσε το πρόβλημα στη διάθεση ενός υδαρούς και δύσχρηστου παραπροϊόντος, την ιλύ. 

Η ιλύς είναι το στερεό υπόλειμμα της επεξεργασίας λυμάτων, όπου διαχωρίζεται το υγρό και στερεό κλάσμα και είναι συνήθως υγρή ή ημι-στερεή, με συγκέντρωση στερεών περίπου 12% κατά βάρος.
Η μέση ημερήσια κατά κεφαλή παραγωγή ιλύος στην Ευρώπη ανέρχεται σε 90 γραμμάρια. Η ετήσια παραγωγή ιλύος στην Ευρώπη έχει αυξηθεί την δεκαετία 2000 – 2010 κατά 20% και αναμένεται περαιτέρω αύξηση κατά 15% την δεκαετία 2010 – 2020.

Οι κυριότερες μέθοδοι διάθεσης της περίσσειας ιλύος είναι:

1. Γεωργική χρήση (λίπασμα, εδαφοβελτιωτικό)
2. Κομποστοποίηση με άλλα οργανικά απόβλητα
3. Αναερόβια χώνευση
4. Καύση (συν –καύση, χρήση στην τσιμεντοβιομηχανία)
5. Υγειονομική ταφή 
6. Άλλες μέθοδοι (υγρή οξείδωση, πυρόλυση, αεριοποίηση)